jaaroverzicht 2019

Eind 2018 wist ik veel nog niet, maar wel al dat ik mezelf niet al te veel naaiplannen kon opleggen omdat op dat ogenblik mijn loopplannen het voortouw namen.

Mijn voornemens voor 2019:

• Ik durf weinig voorspellen, dus op naaivlak wil ik vooral blijven doen wat ik graag doe.
• naaien voor een tiener
• naaien voor mijn man
• meer naaien voor de zoon
• naaien voor mezelf zoals de goesting het ingeeft en niet anders.
• Ik wil al heel lang ook eens een echt mooie tas maken. Dus ik zet dit er gewoon bij. De workshop staat eigenlijk al ingepland. Zonder workshop gaat het er anders nooit van komen.
• En lopen, ja, daar zijn de doelen wat concreter.
• blessure vrij lopen. Dat heb je misschien niet volledig in de hand, maar het deel dat je wel in de hand hebt, dat heeft zelfzorg, daar zit wel wat verbetermarge op.
• mijn marathontijd verscherpen of 2000 km lopen op 1 jaar tijd, zie ik niet als doel op zich. Het zal misschien een logisch gevolg zijn op mijn 2 doelen die ik wel durf stellen:
• 10 miles samen met mijn man lopen aan 5 min/km (12km/u)
• een trail +40 km. Ik denk dan aan 50km bijvoorbeeld. Maar ik heb nog geen concrete trail voor ogen. 

En eigenlijk heb ik mijn naaiplannen ook wel uitgevoerd zoals ik het me had voorgenomen: naaien zoals de zin het me ingeeft, meer voor de zoon naaien, een tas, ...
Alleen de man bleef een beetje in de kou staan met één enkele Theo Polo en veel goede voornemens in mijn hoofd. Ik blijf dat evenwicht tussen creativiteit en gerieflijkeheid bij volwassen mannen erg moeilijk vinden.

Voor mezelf
Naaien zoals de zin het me ingeeft, wil voor ij zeggen dat er vooral veel voor mezelf genaaid werd.
Als ik door de selfish sewing projecten scroll, vallen mij de talrijke Fibre Mood creaties op die ook effectief zeer vaak uit mijn kast komen.
De teller staat op 15 geblogde stuks met daarnaast nog een resum ongeblogd materiaal.

Voor de zoon
ging ik er wel op vooruit ten opzichte van 2018. Ik maakte zowaar 2 pyjama's voor hem, een mouwloos vestje en een sweater, een Billie T-shirt en een short en daarnaast bleven er een aantal stuks ongeblogd. Een deel ervan ga je misschien nog wel zien verschijnen hier.

Voor de dochter
De dochter was zoals altijd op vlak van naaien, beter bedeeld dan de zoon.
Van een zwierig klaprozen jurkje tot een stoere Roccodress,
Het gerieflijke van een sweater en wat pyjama's,
van een pittig ribfluwelen minirokje tot een sierlijke maxijurk
En dat allemaal volledig tienerproof en na overleg met de desbetreffende tiener. Heerlijk, dat proces😉

Lopen in 2019:
Ik had voor 2019 veel wilde plannen. Ik wilde sneller lopen en langer lopen. Ik had een mooie eerste marathon gelopen en voelde dat daar nog heel veel groeimarge op zat, zowel in snelheid als in afstand. Een eerste ultra dus en een sterke tijd voor een halve marathon, daar droomde ik van.

Maar wist ik veel in december 2018, wat me te wachten stond
2019 werd het jaar dat ik eindelijk tijd nam om geblesseerd te zijn. Het werd een jaar van, letterlijk en figuurlijk, (her)oriëntatie op sportief vlak.
Door een knieblessure, die nooit helemaal zal herstellen, moest ik eerst volledig stoppen met lopen. Dan ging ik maar wandelen en daarna ook wat fietsen.  Het zijn helaas alletwee sporten waar ontzettend veel tijd in kruipt. Dus ik kreeg/krijg er niet helemaal mijn sportief ei in kwijt.
Pas in oktober ging ik terug voorzichtig wat lopen. Ik deed mee aan Sart2Trail en leerde er super toffe mensen kennen. We lopen nog steeds samen, al is de lessenreeks ondertussen beëindigd.
En ondertussen is het hele gezin ook helemaal gebeten door het oriëntatielopen.

The Art of Getting Lost, dat dekt dus helemaal de lading. Ik heb die kunst nog niet helemaal onder de knie. Ik kan anders al wel heel goed verloren lopen, maar ik kan mij nog niet zo goed herpakken.

Voor 2019 is het dus samengevat:

• Blessurevrij lopen: fail, maar dat heeft niet gelegen aan het gebrek aan zelfzorg want
• Zelfzorg, dat is wel gelukt, maar wat ik in 2018 nog niet wist (maar wel vreesde) en ook voor onmogelijk hield, was dat zelfzorg betekende dat ik lopen eerst volledig moest los laten en dat ik mijn loopdromen helemaal anders moest gaan definiëren, en dat dat niet gelijk staat aan falen, maar dat het gelijk staat aan groeien. 
• 10 miles aan 12km/u: ik denk niet dat ik na mijn looppauze nog 10 miles of 16km heb gelopen, laat staan aan een voor mij ongezien tempo van 5min/km. Dromen veranderen, zo hard.
• Een trail +40 km --> De Boslandtrail
  Ondanks alle blessureleed ging ik toch voor deze droom. Ik schakelde in de zomermaanden volledig over van lopen naar wandelen. Soms was de verleiding groot om er tijdens die wandelingen wat looppasjes tussen te zwieren, maar het bleef bij wandelen. Ik moest en zou de kunst van traagheid leren, The art of slowing down.
  Vroeg op staan en de zon zien opkomen,
  veel solo-tijd, veeeeeeeel tijd,
  prachtige natuur,
  stilte,
  respect voor mijn lijf,
  liefde voor de natuur, ...
  Met als doel, die wandeling van 50 km door Limburgs natuurgebied, de Boslandtrail.
  En nee, dat is niet lopen, dat is niet hetzelfde, dat is zeer zeker niet hetzelfde, maar het is dus ook zeker niet minder.
  En de mindgame die zich in mijn hoofd afspeelde tijdens deze tocht was verrassend genoeg bijna identiek aan die van tijdens de marathon, met ja, ook op het einde, in de laatste 7 kilometers een ongelooflijk gevoel van onoverwinnelijkheid.