Naais to meet you
Dat is niet alleen op de
echte koffieklets gaan, maar ook op de
virtuele koffieklets. En dat is minstens even gezellig.
Ik kreeg het stokje door van Sofie van
Zij-kant, een blogster/naaister waar ik me vaak een beetje in herken. Ik ben jaloers op haar lijn en verliefd op haar mooie
kristyrok, maar ook die
ruffle-t-shirt ga ik zeker ook eens maken voor de dochter.
De vragen:
1. Wat was je eerste stuk dat je maakte en voor wie?
Deze blog is nooit bedoeld om een naaiblog te worden. Het is zo geëvolueerd, maar vroeger breide ik dus vooral, schuimde ik kringloopwinkels af, pimpte meubeltjes en heel af en toe naaide ik ook eens wat.
Het eerste naaisel bleef ongeblogd, was (ondanks de allerbeste intenties) spuuglelijk en was een Secret Santa swapnaaiseltje. Ik maakte een poppendraagdoek uit een retro lakentje.
Het patroontje vind je
HIER.
Er zijn gelukkig geen foto's van, hahaha, nee, echt niet.
2. Op welk genaaid stuk ben je het meeste trots?
Ik kan niet maar eentje kiezen. Ik moet bekennen dat ik wel vaker minstens een beetje trots ben als iets af is, om één of andere reden. Of misschien is het een sterk gevoel van voldoening?
Naaien
voor mijn man bijvoorbeeld, vind ik echt een reuze uitdaging. Net omdat hij zo kritisch is. Een mannenlijf is ook echt iets anders dan een kinderlijfje. Je kan niet zomaar eender welk kleurtje of printje nemen en de zotste combinaties bij elkaar leggen, maar effen is dan ook weer te saai.
Als ik dan iets af heb en er is een evenwicht tussen saai en toch net iets anders, met een klein accentje, het past mooi aan, en hij doet dat graag en regelmatig aan, ... ja, dan durf ik mezelf gerust voorzien van een speekmedaille.
Op de
vleermuistrui ben ik ook trots. Ik maakte de trui voor mijn zoon die zich niet graag verkleed, maar wel een Halloween outfit wilde. Hij was echt de engste vleermuis van het land hoor.
Ik werd totaal onverwacht 2de in een
naaiwedstrijd van CompagnieM en de prijzen waren gewoon zot. Ik heb er 'liefde voor stof' aan over gehouden. Sommigen noemen dat gewoon een stofverslaving.
Ook mijn 2 communicanten hebben me erg vervuld van trots.
Niet alleen zijzelf, maar ook de naaisels die ze die dag droegen.
Helena met haar
sobere gele jurk waar zo veel uren handwerk in staken of hoe je met een zeer eenvoudig stofje toch een pareltje kan maken.
Maar vooral bij
Alexander's communiekleren heb ik nooit eerder zo precies en secuur genaaid.
Paspelzakjes, klepzakjes, revers, de gulp, voering in een vest,... voor een ongeschoolde naaister als ik.
Het was pure slow fashion want ik was toen net geopereerd (aan mijn oor). Ik kon nauwelijks op mijn benen staan, dus ik moest na elk half uurtje even rusten. Het ging zo ontzettend traag, maar net daarom kon ik zo minutieus werken. Ik heb van heel het maak-proces ontzetten genoten, ook van de traagheid. Zelfs het kleine bloedvlekje (van de wonde achter mijn oor) aan de binnenkant van zijn vest is perfect.
3. Welke naaister/ontwerper/blogger/you tuber/ instagrammer zou je graag eens in het echt ontmoeten?
Ik leerde Debora Slujis kennen als
juffra Toertjes. De blog is ondertussen niet meer zo actief, al kan je er nog steeds pareltjes vinden. Ondertussen zijn de nieuwe pareltjes te vinden op haar
instagramaccount.
Ook
Noortjeprullemie zou ik graag eens in het echt ontmoeten om in haar hyper creatieve brein te kijken.
Ik zou de stokjes graag willen doorgeven aan 2 klassebakken in het naaiwereldje:
An van
Nononsonsmoms, bekend om haar prachtige jongensnaaisels die steeds een uitzonderlijk hoge graad van perfectie halen.
en
Lindsy van
Stannel,. Ik ben nog steeds een beetje blown away van je
prachtige gele jurk!
Ik ben benieuwd hoe jullie naaicarriere begon en wat jullie pronkstuk is.