Vrienden...

Mijn zoon is geen kunstenaar, nee, laat kunst maar aan de zus over. Maar toch durft hij me soms toch zo ineens verrassen, niet altijd omwille van de artistieke vaardigheden, maar gewoon, omdat het daar dan ineens staat, zo op de muur van zijn kamer. Alsof het een verborgen manier is van mijn zoontje om te communiceren over dingen waar hij wel mee bezig is, maar niets over zegt. 
Zoals toen hij een dino tekende (meer bepaald een stegosaurus, voor de jongensmama's onder ons) en er plots zijn naam naast had gezet, terwijl hij verder nooit eerder interesse toonde in schrijven en dus ook zijn naam niet kon schrijven, dachten we. (Wat de dino zelf betreft, durf ik de stegosaurus al eens verwarren met een kasteel trouwens)

of de zus die een feestje geeft

of het hartje, dat hij voor de zus aan haar bed heeft getekend

het meest verrast was ik echter bij deze:

Hij heeft zichzelf getekend (rechts), samen met zijn vriendje (herken je hem Wendy?). Hij was daarvoor komen vragen om het woordje VRIENDEN op te schrijven op een papiertje, zoals mij dat wel vaker wordt gevraagd voor namen en woorden. 
De tekening is vlak aan zijn bed en is getekend in de periode dat er sprake was van zijn vriendje die zou gaan verhuizen en daarbij ook naar een andere school zou gaan. Hij heeft daar echt wel een beetje over gepiekerd toen. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, maar de tekening vind ik echt prachtig, al is ze ondertussen al een beetje vervaagd. Ik durf er niet over behangen of verven omdat ik ze dan zou verliezen.

om de tekening niet verloren te laten gaan, heb ik er nu een stempel van gemaakt. Ik heb de tekening overgetekend en verkleind met een kopieermachine. Dan ben ik met een potlood over de lijntjes van de tekening gegaan en heb ik de potloodlijntjes op een rubberen vel doorgedrukt, waardoor het spiegelbeeld van de tekening op het rubberen vel zichtbaar wordt.
En dan ben ik aan de slag gegaan met kleine gutsboortjes. Elke dag werkte ik er telkens eventjes aan, omdat het in het begin een beetje onbegonnen werk leek. Maar naarmate de dagen vorderde, zag ik meer en meer de tekening van mijn zoontje verschijnen. Eens klaar,plakte ik het rubberen vel op een stukje hout.

Het stukje hout komt gewoon van een lange plank dat ik eerst goed heb afgeschuurd, de stempel op heb gedrukt en een paar lagen heb vernist. Zo is de stempel toch een beetje waterbestendig, als je hem eens wil afspoelen.

Toevallig was het thema van dit jaar op school 'VRIENDEN' (zou het dat niet elk jaar mogen zijn?). Dus ik vond de stempel op 1 of andere manier ook een geschikt extra juffengeschenkje voor de juf van Alexander. Uiteindelijk waren zij het afgelopen jaar ook dikke vrienden.

Dus nu ga ik straks voor mezelf ook nog eens eentje maken, voor Alexander, als aandenken aan zijn vriendje en voor mezelf, als aandenken aan die kleine jongen die stiekem op zijn muren tekende.
En daarna kan ik met een gerust hart behangpapier gaan kiezen.