pin it, make it, mend it

Ken je dat, kapotte knieën en vooral dito broeken? Wie niet waarschijnlijk. En ik zal niet beweren dat de dochter nooit eens thuis komt met gaten in haar broek, maar het tempo waaraan Alexander zijn broeken verslijt, is redelijk hallucinant.

Die broeken worden dan in het beste geval voorzien van een knielap.
Het overgrote deel van die broeken belandt echter in een 'dool-circuit'. Ze liggen dan tussen de propere was en belandt zo al eens per ongeluk in zijn kast, tot hij ze wil aan doen, waardoor de broek beneden belandt, en mijn man ze gemakkelijkheidshalve in de wasmand dropt en zo is de cirkel weer rond. Een ander deel geraakt ook in het doofpot-circuit, wat eigenlijk niet echt een circuit is, maar niet meer dan een tussenstation voor de vuilbak. Marie Kondo zou hier maar 1 antwoord op hebben, I know.

En dan de samenloop der omstandigheden, waardoor je toch eens iets anders doet dan anders:

1. Met de Kids Clothes Week kwam ik al klikkend en pinnend op deze blog. De 'visible mending challenge' liep niet meer, maar zette me wel wat aan het denken. Het zag er alleszins allemaal wel leuk uit, die zichtbare herstellingen. En misschien was het wel iets dat ik ooit ... als ik tijd heb, ... met de broeken van, ... en 'pin it'
2. Mijn mama had de was geplooid en alles wat ze kon vinden, had ze samen gelegd, waardoor het dool-circuit weer op volle toeren is gaan draaien. Overal kwam ik plots die kapotte broeken tegen. En als ik ze wat verzamelde, kwam ik aan 6. (maar ik keek nog niet in het doofpotje)
3. En toen kwam de zoon thuis met een gat in elke knie van zijn favoriete broek van six hugs & rock 'n roll. Dat laatste duwke, want voor die broek vond ik noch het doofpotcircuit, noch het dool-circuit een optie.

Om er in te komen ging ik niet meteen alle broeken aanpakken.
4 broeken, 4 herstellingen (nog 3 andere te gaan dus)
1. Een groene gortversleten baggy broek, eigen maaksel, een gat in de zak, maar eigenlijk over all te versleten om er moeite in te steken, maar zie het als opwarmertje, beetje prutsen en uitproberen. Het is dus niet mijn beste naaisel ever. Hij zal er niet mee naar een communiefeest gaan, maar hij vindt het natuurlijk wel cool zo, met de indiaan in zijn zak. En als hij ze niet meer draagt, kan ik de juf er vast nog wel blij mee maken.

 

2. Een blauwe Moonkids, eentje uit het doofpotcircuit, zodanig hard versleten dat je haast door de stof kan kijken. Geen knielap dat dit kan oplossen. Bij deze zat er niets anders op dan er een short van maken. Pijpen afknippen, en een boordje maken met de afgeknipte delen. Ik vind de make-over redelijk geslaagd, maar de zoon keek een beetje bedenkelijk. We zullen zien wat het geeft als het wat mooier weer wordt. Ook bij deze kan ik altijd de juf nog blij maken.

3. De niet meer zo hippe pied de poule, een eigen maaksel, waar ik al eens een miniknielap op streek als snelle oplossing, maar na een week was daar al het 2de gat. Ik kon dus niet voor een 2de miniknielap gaan. En het motief en de stijl van de broek vroegen om een strakke oplossing.
Ik maakte de zijnaden los ter hoogte van het gat en naaide een zwarte stevige (verstevigde) punta di roma over de kniezone. Ik volgde voor de richting van de knielap het patroon van de pied de poule, waardoor de knielap schuin komt te staan als hij de broek aan heeft. Omdat ik de punta eigenlijk op de broek naaide, heb je op die kniezone 2 lagen. Maar je hebt ook zichtbaar stiksel op de knielap. Bij zwart en bij deze broek stoort dat niet zo. Je zou dat stiksel zelfs helemaal kunnen doortrekken door de knielap in rijtjes te doorstikken.

 

 

 

 

 

4. De broek die me dat ene duwtje gaf, de favoriete broek van de zoon, met aan elke knie een gat.Om van te bleiten (niet echt hoor).
Ik wilde iets gelijkaardigs doen als bij de pied de poule, maar dan zonder stiksel, als het even kon.
Bij gebrek aan exact dezelfde zwarte sweaterstof ging ik voor een flashy colorblocking met sweaterstof die ik hier en hier al gebruikte.
Geïnspireerd door het schuine vlak bij de pied de poule, ging ik ook hier voor schuine vlakken. Symmetrisch, maar niet helemaal omdat ik aan 1 kant een klein strookje grijs bij voegde.
Om te voorkomen dat ik zichtbaar stiksel had, maakte ik niet alleen de zijnaden los (enkel ter hoogte van de knie), maar knipte ik de voorkanten ook in 2. Ik ga niet beweren dat het moeilijk was of technisch hoogstaand, maar spannend, dat vond ik het wel. En ik ben eigenlijk ook kinderlijk blij met het resultaat. Ik vind ze stiekem even mooi dan de originele.

En ok, de bedoeling was om broeken te herstellen en deze herstellingen zichtbaar te maken. Misschien zijn de herstellingen niet helemaal zichtbaar, maar het opzet is wel geslaagd dat er weer 4 broeken uit het dool- of doofpot- circuit gehaald zijn.